2014

 

 

 

 

Brieven aan de droomwereld 5

 

 

Amsterdam, 25 september 1999.

Beste droomwereld,
Ik heb nog veel te vaak nachtmerries over mijn achterhaalde jeugd. Nachtmerries die meestal worden gevolgd door woede aanvallen. Woede aanvallen veroorzaakt door de machteloosheid die ik voel jegens mijn jongere schizofrene broer. Frustraties die zich uiten vanwege de jarenlange machteloosheid van mijn moeder over mij schizofrene broer,

en de verwarring die dat bij haar heeft veroorzaakt. Het heeft mij van de maatschappij vervreemd, waardoor ik mijn leven slijt in beklemmende duisternis. Ik probeer wel positief te denken, maar ik kan het niet meer.
De duisternis is voorgoed in mijn leven geslopen. Ik heb geprobeerd het te verdelen, maar ik ben daarin in gebreke gebleven. Zelfs het kleinste nachtlampje dooft zich door mijn bitterheid, en mijn faalangst op het gebied van de liefde.

De enige die mij een beetje begrijpt is Sally Winterflow, een gezonde lieftallige dame, die behalve dat ze hele mooie gedichten kan schrijven, ook nog eens veel begrip voor de gekken en gestoorden in de maatschappij heeft.
Een vrouw die zich leent om mij tijdens de nacht te vertonen als een dolfijn op mijn waterbed. Een vrouw die zicht leent om mezelf aan te spiegelen als ik weer eens vergeet dat een man ook vrouwelijke eigenschappen heeft.
Ik heb natuurlijk veel steun aan mijn trouwe kameraad Huibje Stuipje, maar die heeft het zelf al moeilijk genoeg met zijn priegelschilderijtjes van ouderwetse boerderijtafereeltjes. Waar hij het geduld vandaan haalt, zal voor mij altijd een raadsel blijven, maar dat geeft niet, ik mag hem graag, ook al ben ik geen liefhebber van zijn kitscherige kunst.

 

 

 

Het gepriegel met kleine penseeltjes staat mij tegen. Ik ben meer een liefhebber van het ruigere werk, met grote kwasten en vaandeldragers.
Sally Winterflow begrijpt mij omdat ze zich ook een beetje een vreemde op deze wereld waant en mij desondanks erg grappig vind. Ze heeft gelukkig totaal geen verstand van beeldende kunst, maar des te meer van Internationale politiek, en dat kan voor mij in de toekomst misschien reuze handig zijn.
Ik maak bijna met iedereen ruzie, maar ik zal wederkeren in het land van het licht. Ooit zal ik de duisternis weer van mij af weten te schudden. Ik geloof dat omdat Sally Winterflow het mij heeft geschreven. En ik wordt geacht een zekere intensere vorm van waarheid in haar teksten te vinden.

Iedere tekst die zij schrijft heeft een diepere betekenis.

Mijn taak om mijn vrienden te helpen zal ik niet verkwanselen, en ik zal verder gaan met het pad dat mij tenslotte uit de duisternis zal leiden.

Dat neem ik mij voor, dat is de eerste intentie van waaruit ik deze brief schrijf. De duisternis mag mij niet blijven omklemmen. Er is geen liefde in de duisternis. Ik ben te eenzaam om de boel te relativeren, te oud om nog naar de kermis te gaan. Ik moet het doen met het geluid van de huismus, en ik lees graag dunne boekjes, omdat je daar niet dik van wordt.

Ik heb meer dan twintig jaar niet kunnen schrijven omdat ik te verward was, en mijn emoties te geblokkeerd, maar nu ik de duisternis kan aanvaarden door te kunnen schrijven, voer ik mijn strijd op weg naar het licht met opgeheven hoofd. Deze brieven zuller er toe leiden dat ik weer in mezelf geloof, en dat het geloof wat daar bij komt kijken een inhoudelijke waarheid bevat.

Ik ben mij bewust van een nieuw adekwaat verstand en ik geloof in een hervonden jeugd in mijn gedachten. Ik laat mij niet afschrikken door het feit dat ik over twee weken reeds 37 jaren oud word en dientengevolge een ontzettend oude versleten kop heb gekregen. Dit in tegenstelling tot het stralende gezicht van Sally Winterflow, waar de jeugdige weemoed van afdruipt. Toch heb ik niet getreurd, ik hou frisse moed in mijn wanhoop. Ik kijk gewoon wat minder vaak in de spiegel en ik verbied mensen
foto's van mij te maken, en als ze dat toch doen worden ze zo snel mogelijk vernietigd, of anders krijgen ze een dwangsom. Ik zal zo snel mogelijk een afscheidsbrief aan mijn gevreesde psychiater Martijn schrijven. Die vervelende onbeschofte man heb ik voorlopig niet meer nodig. Voortaan richt ik mij alleen nog maar naar Sally Winterflow, aan haar draag ik mijn toekomst op. Laat de mensheid maar verrotten in de eigenwaan of de nog meer verrotte waanzin. Sally Winterflow is mijn eigenste denkbeeldige madeliefje in een zomerwei, met haar kom ik de winter door, met haar verlang ik naar het voorjaar. Nu alleen hopen dat haar computer snel weer in orde is. Zodat ze mijn brieven werkelijk kan lezen, en ik niet abstract in de leegte loop te pruilen.
Ondertussen bedenk ik wat ik in de afscheidsbrief aan mijn gevreesde psychiater ga schrijven. Tot de volgende keer, beste droomwereld,

ik hoop dat bij deze de eerste brief voldoen aan de eisen die

de tijd en de werkelijkheid van mij eisen. Ik zal spoedig overleg

met Huibje Stuipje plegen over de verdere voortzetting van mijn schrijverschap.

 

groetjes van Florian van Driesteveld, vanuit de droomzolder onder de grijze wolken boven Amsterdam,  25 september 1999.