maandag 15 juni 2009 Uit het dagboek van Jola Hum "1985" Ik heb geen idee waarom er zoveel mannen regelmatig verliefd op mij zijn, en mij bestoken met openbare dichtbundels over de veelzijdigheid van het geloof in de liefde, en de liefde in het geloof. Ja, ik heb mijn hart op de juiste plaats, en ben als vrouw niet verstoken van gevoelens en een forse voorgevel. Maar ik probeer de liefde te beheersen, zoals een rat een vuilstortplaats beheerst, zonder uitspattingen, niet meer dan vier mannen per week. Uitingen van liefde in het openbaar lijken mij op de eerste plaats nogal overdreven. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daar aan kunnen storen. Tenzij je ervan wilt getuigen dat je mij voortaan als een heks wilt zien. En dat is nu juist het mooiste compliment wat jij mij kunt geven. Ik sta graag bekend als heks, en ik ben daar trots op. Ik zit de mannen dwars zoals ze mij dwars hebben gezeten, dwars door de waarheid, dwars op de wereld, en het toetsenbord. Het enige dat mij dwars zit is dat ik zoveel concurrentie moet verduren. Toegegeven, een beetje blond, is een beetje dom, en een heel eind heks, maar tegenwoordig kan iedereen een permanente kleurspoeling door haar draaien om daardoor op een heks te lijken. Dus er komen steeds meer heksen op de markt, en de term dom blondje is meer een uiting om kwantum aan te geven, dan dat er sprake is van kwaliteit die om hoog gestoken moet worden. Uitzonderingen die een consumentenprogramma presenteren daar gelaten. Ik ben trots op mijn volk en bezie mezelf als een veelzijdige vrouw, en daardoor in dezelfde lettergreep, als een gezegend mens. Ik ben dol op vrouwen in de politiek. Ik krijg daar voortdurend een warm hart van. Het is heerlijk om als vrouw aan de top, de ene na de andere liefdesbrief te ontvangen. En ik kan inmiddels enkele topschrijvers tot mijn bewonderaars rekenen: Hubert Stuipje, Florian van Driesteveld, en Jeroen Splinterman, om er een paar van formaat te noemen. Ze hunkeren stuk voor stuk naar een eenvoudige liefkozing van mijn hand, die normaal gesproken aan het dichten is. Jola Hum, dichteres van formaat. Ja, ik vind het wel iets hebben. Ik beloof vanaf deze plek, in dit kleine gehucht hier op aarde, plechtig, beter mijn best te doen en voortaan poëzie van formaat te schrijven. De mannen inspireren mij heftig, mijn hart gaat er harder van bonzen. En ik schrijf als sedert mijn geboorte met mijn hart, dus het is te moeilijk het nu nog af te leren. Ik wil ook met de mannen in mijn leven overleggen, hoe de eerste dichtbundel van formaat en mijn hand genoemd moet worden. Ik wil verassend uit de hoek komen, vooral omdat er al zoveel andere gedichtenbundels van formaat zijn geschreven. Ik wil een beetje het midden houden tussen een al te zakelijke en een te persoonlijke benadering van het gebeuren der gebeurtenissen, dus ik schrijf alleen de woorden op, waarvan ik dacht dat ze in de werkelijkheid geen belang hadden. Hubert Stuipje heeft mij geleerd nooit de nadruk te leggen op hetgeen wat je op je hart hebt liggen, want als het een steen is, kan het veel te lang duren voordat het hart weer licht is als de wind. Florian van Driesteveld heeft mij ervan overtuigd een woord niet meer dan drie keer te wegen, en als het dan te licht is bevonden het bij de lichte woorden onder te brengen, totdat de lichte woorden zwaar genoeg zijn voor een gedicht. Jeroen Splinterman, de minst bekende, een scholier, nog steeds bezig aan zijn eerste onzichtbare bundel, vind dat je alle woorden overboord moet gooien en met je handen moet eten, niet langer met vork, mes of lepel, en het liefst buiten, bloot op het gras. Zo zijn er altijd wel mannen waardoor ik iets over literatuur kan leren, en ik ben daar niet te beroerd voor. Ik ben daar zeker niet te beroerd voor. Ik heb nog vijfentwintig jaar te gaan voor het verschijnen van mijn dichtersdebuut, dat zeker niet over rozen zal gaan.
Droom rivier jou Soms is stilte metgezel van eenvoudig dieper leven vaak ben je daar, even hier dansen we samen, dromen we weg van mijn eenzaamheid naar andere werelden echtere mensen werkelijkheid betaalt slechts wetteloze angst deze droom rivier jou duurt voor mij het langst wanneer ik mensen achter traanmaskers zie breinen en mijn nachtangst in eenzaamheid laat verdwijnen
Dit is dus deel 5 geworden. Voorlopig nog even geduld voor de overige delen. Goed hoor! Ik herken er veel in!!! Ook begin ik nuje "punt"systeem te snappen. Groetjes Het is voor een belangrijk deel autobiografisch.
Bedankt Mari, glimlach, het was niet echt als een gedicht geschreven, meer als tekstje bij het schilderij, maar toch innerlijke vreugde dat jij het als zodanig hebt gelezen.
maandag 15 juni 2009
BeantwoordenVerwijderenUit het dagboek van Jola Hum
"1985" Ik heb geen idee waarom er zoveel mannen regelmatig verliefd op mij zijn, en mij bestoken met openbare dichtbundels over de veelzijdigheid van het geloof in de liefde, en de liefde in het geloof. Ja, ik heb mijn hart op de juiste plaats, en ben als vrouw niet verstoken van gevoelens en een forse voorgevel. Maar ik probeer de liefde te beheersen, zoals een rat een vuilstortplaats beheerst, zonder uitspattingen, niet meer dan vier mannen per week. Uitingen van liefde in het openbaar lijken mij op de eerste plaats nogal overdreven. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daar aan kunnen storen. Tenzij je ervan wilt getuigen dat je mij voortaan als een heks wilt zien. En dat is nu juist het mooiste compliment wat jij mij kunt geven. Ik sta graag bekend als heks, en ik ben daar trots op. Ik zit de mannen dwars zoals ze mij dwars hebben gezeten, dwars door de waarheid, dwars op de wereld, en het toetsenbord. Het enige dat mij dwars zit is dat ik zoveel concurrentie moet verduren. Toegegeven, een beetje blond, is een beetje dom, en een heel eind heks, maar tegenwoordig kan iedereen een permanente kleurspoeling door haar draaien om daardoor op een heks te lijken. Dus er komen steeds meer heksen op de markt, en de term dom blondje is meer een uiting om kwantum aan te geven, dan dat er sprake is van kwaliteit die om hoog gestoken moet worden. Uitzonderingen die een consumentenprogramma presenteren daar gelaten. Ik ben trots op mijn volk en bezie mezelf als een veelzijdige vrouw, en daardoor in dezelfde lettergreep, als een gezegend mens. Ik ben dol op vrouwen in de politiek. Ik krijg daar voortdurend een warm hart van. Het is heerlijk om als vrouw aan de top, de ene na de andere liefdesbrief te ontvangen. En ik kan inmiddels enkele topschrijvers tot mijn bewonderaars rekenen: Hubert Stuipje, Florian van Driesteveld, en Jeroen Splinterman, om er een paar van formaat te noemen. Ze hunkeren stuk voor stuk naar een eenvoudige liefkozing van mijn hand, die normaal gesproken aan het dichten is. Jola Hum, dichteres van formaat. Ja, ik vind het wel iets hebben. Ik beloof vanaf deze plek, in dit kleine gehucht hier op aarde, plechtig, beter mijn best te doen en voortaan poëzie van formaat te schrijven. De mannen inspireren mij heftig, mijn hart gaat er harder van bonzen. En ik schrijf als sedert mijn geboorte met mijn hart, dus het is te moeilijk het nu nog af te leren. Ik wil ook met de mannen in mijn leven overleggen, hoe de eerste dichtbundel van formaat en mijn hand genoemd moet worden. Ik wil verassend uit de hoek komen, vooral omdat er al zoveel andere gedichtenbundels van formaat zijn geschreven. Ik wil een beetje het midden houden tussen een al te zakelijke en een te persoonlijke benadering van het gebeuren der gebeurtenissen, dus ik schrijf alleen de woorden op, waarvan ik dacht dat ze in de werkelijkheid geen belang hadden. Hubert Stuipje heeft mij geleerd nooit de nadruk te leggen op hetgeen wat je op je hart hebt liggen, want als het een steen is, kan het veel te lang duren voordat het hart weer licht is als de wind. Florian van Driesteveld heeft mij ervan overtuigd een woord niet meer dan drie keer te wegen, en als het dan te licht is bevonden het bij de lichte woorden onder te brengen, totdat de lichte woorden zwaar genoeg zijn voor een gedicht. Jeroen Splinterman, de minst bekende, een scholier, nog steeds bezig aan zijn eerste onzichtbare bundel, vind dat je alle woorden overboord moet gooien en met je handen moet eten, niet langer met vork, mes of lepel, en het liefst buiten, bloot op het gras. Zo zijn er altijd wel mannen waardoor ik iets over literatuur kan leren, en ik ben daar niet te beroerd voor. Ik ben daar zeker niet te beroerd voor. Ik heb nog vijfentwintig jaar te gaan voor het verschijnen van mijn dichtersdebuut, dat zeker niet over rozen zal gaan.
Jola Hum.
© juni 2009, mobar
Droom rivier jou
BeantwoordenVerwijderenSoms is stilte metgezel
van eenvoudig dieper leven
vaak ben je daar, even hier
dansen we samen, dromen we
weg van mijn eenzaamheid
naar andere werelden
echtere mensen werkelijkheid
betaalt slechts wetteloze angst
deze droom rivier jou duurt
voor mij het langst wanneer
ik mensen achter traanmaskers
zie breinen
en mijn nachtangst in eenzaamheid
laat verdwijnen
naar zeldzamere emotie devotie.
© april 2009, mobar
01-05-2009
16:55 uur
Op een aparte manier je 'droom rivier jou' gedicht geschreven. Mooi geschreven
dromen zijn bijna realiteit
Sunday, October 23, 2011 19:19
BeantwoordenVerwijderenwat prachtig ,een parel
28-08-2009
BeantwoordenVerwijderen14:55 uur
Indrukwekkend geschreven lieve Mobar.
Een gedicht dat blijft hangen en dat ik nog weer wil lezen.
20-12-2011 Jaap Smet netgedicht Het stille duister 344 7.67 3
BeantwoordenVerwijderen05-11-2011 Jaap Smet netgedicht Nachtgedicht 294 7.43 7 0
Mobar Vorstkasteel
10 december 2012 09:28
DL- deel 5 - Landgenoten en duisterschaduw
17 februari 2013
BeantwoordenVerwijderenTop-5 verhalen:
1. Oever
2. Medaille voor vergeten onzin
3. Schilderingen van het bestaan
4. Mazzel
Dit is dus deel 5 geworden. Voorlopig nog even geduld voor de overige delen.
BeantwoordenVerwijderenGoed hoor! Ik herken er veel in!!! Ook begin ik nuje "punt"systeem te snappen.
Groetjes
Het is voor een belangrijk deel autobiografisch.
Zie ik nou een lakenvelder tussen de bomen?
BeantwoordenVerwijderenJa, dat is een koe die daar in schaduw staat.
Bedankt Mari, glimlach,
BeantwoordenVerwijderenhet was niet echt als een gedicht geschreven, meer als tekstje bij het schilderij,
maar toch innerlijke vreugde dat jij het als zodanig hebt gelezen.